Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του (Μάνος Χατζιδάκις)
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεκία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο.Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος.Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι.Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός.Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές.Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους.Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους.Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθείαυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.
(*Κείμενοτου συνθέτη Μάνου Χατζιδάκιγια το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία)
Οικτρή Πλάνη
Ο πραγματικός θρίαμβος της Χρυσής Αυγής δεν ήταν η... αβρή φιλοξενία της στο στούντιο του «Σκάι» από τον Γιώργο Τράγκα. Θρίαμβο για τη ναζιστική φωλεά αποτελούν οι θυελλώδεις αντιδράσεις που συνοψίζονται στο δήθεν αυτονόητο αίτημα του αποκλεισμού της από τα μήντια.
Αλήθεια, πού ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα;Στην προβολή ανατριχιαστικών, αμιγώς ναζιστικών απόψεων, όπως αυτές ευθέως και ωμά διατυπώθηκαν από τους χρυσαυγίτες; Στην επικοινωνιακή νομιμοποίηση ενός φαιού κόμματος με ποινικώς κολάσιμη συμπεριφορά; Στην άνευ σοβαρού αντιλόγου αντιμετώπιση εκ μέρους του Γ. Τράγκα;
Όσοι αντέδρασαν εστιάζοντας στο επίφοβον ευρείας προβολής ναζιστικών απόψεων, φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι η θέση αυτή συνιστά εξ αντικειμένου ολέθρια ομολογία για τη ρώμη και το δυνάμει προσπελάσιμον φρικωδών απόψεων. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει πρωτοφανή περιφρόνηση απέναντι στο φρόνημα, την αντιληπτική ικανότητα και τα κριτήρια αξιολόγησης που διαθέτει η ελληνική κοινωνία.
Ειδικότερα, αν οι Έλληνες -ακούγοντας όσα εμετικά, γελοία και εξωφρενικά εξέμεσαν οι χρυσαυγίτες- τείνουν ευήκοον ους στις απόψεις αυτές, τότε υπάρχει πρόβλημα σοβαρό στο ιδεολογικό υπέδαφος της Ελλάδος. Αν αυτό αληθεύει, τότε πλανώνται όσοι επιζητούν τον αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής από τα μήντια. Ο αποκλεισμός αυτός από τα ούτως ή άλλως απαξιωμένα μήντια, ενδέχεται να εκληφθεί -ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες- ως απόπειρα φίμωσης αντισυστημικών θέσεων, που εκθέτουν το κατεστημένο, τη διαπλοκή και τα «σάπια μήντια». Ο,τι καλύτερο για το αφηνιασμένο, ναζιστικό μόρφωμα. Θα κυκλοφορεί με το φωτοστέφανο του κυνηγημένου και θα δρέπει δάφνες.
Οι απόψεις, όλες οι απόψεις, ώς και οι πλέον ανατριχιαστικές και χυδαίες, πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα.Χωρίς κανέναν περιορισμό. Ας λένε ό,τι θέλουν... Η συντεταγμένη πολιτεία και η δημοκρατική τάξη οφείλουν αυτό να το σέβονται. Και, παράλληλα, να οργανώνουν την άμυνα της Δημοκρατίας. Δηλαδή αφ' ενός να αντιμετωπίζουν κεραυνοβόλα την ποινικώς επιλήψιμη συμπεριφορά των ναζιστών και, αφ' ετέρου, να οργανώνουν μεθοδικά και συγκροτημένα την άμυνα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Με διαφωτιστικά μαθήματα στο σχολείο και με σοβαρό αντίλογο τεκμηριωμένης και πειστικής εναντίωσης.
Αυτό, δηλαδή, που σύμφωνα με όλες τις εκτεθείσες καταγγελίες δεν έκανε ο κ. Τράγκας. Αν λειτουργούσε δημοσιογραφικά, θα μπορούσε να κάνει φύλλο και φτερό τις φρικώδεις κατασκευές και τις γελοίες θέσεις των ναζιστών. Θα τους εξέθετε. Και ίσως ανεπανόρθωτα.
Το 1995, ο Ι.Κ. Πρετεντέρης φιλοξένησε στην εκπομπή του (τότε, στον «Αντέννα») τον αφρό της Χρυσής Αυγής, καθώς και τον Κ. Πλεύρη. Ε, και; Ουδείς ασχολήθηκε με τη φαιά δράκα. Πέρασαν αρκετά χρόνια χωρίς καμιά προβολή από τα μήντια, για να εμφανιστεί η Χρυσή Αυγή στο προσκήνιο και να αναδειχθεί σε -φευ- υπολογίσιμο κόμμα... Αντιθέτως, το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη, κόμμα σκανδαλωδώς ευνοημένο από τα μήντια, έκανε τον κύκλο του και έγινε σκόνη. Εξαφανίστηκε...
Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν έχει τίποτε να φοβάται από την κυκλοφορία φαιών ιδεών και φαιδρών απόψεων. Εκτός και αν αμφιβάλλει για τη δύναμη των δικών της ιδεών ή αισθάνεται ότι ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών κομμάτων και λογής ιθυνόντων καλλιέργησαν το έδαφος για να ξεπεταχτούν αγριόχορτα που εξελίσσονται σε δηλητηριώδη φονικά όπλα...
[ΠΗΓΗ: Γιάννης Τριάντης, Ελελεύ! (= δυνατή κραυγή), ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 11/04/2013]