«Κι ως προς το όνομαδημοκρατία έχει ονομαστεί το πολίτευμά μας, επειδή η εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια των ολιγαρχικών αλλά του δήμου…» (Θουκυδίδης). Ως προς την ουσία όμως…«Η αδικία είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κακό. Το πρώτο είναι να μην τιμωρείται ο άδικος» (Πλάτων).Στην εποχή μας τώρα… «εποχή των άκρων, η ακράτεια των επιχειρημάτων είναι σπορ πανεθνικής εμβέλειας… Και η ανακάλυψη του αυτονόητου[αντιγραφή και επικόλληση από τα ΦΥΛΛΑ συκής Μαρίας ΚΟΥΤΣΗΣ]
Αποστροφές επίορκης συγκυρίας μνημονιακής μυθολογίας
Στη Μανολάδα πυροβολούν απλήρωτους εργάτες για την ανάπτυξη ρε γαμώτο, ο Τσάρος της Οικονομίας αντέχει τόση πίεση από την Τρόικα πίνοντας μουρουνέλαιο, ο Γιωργάκης πάει παντού σαν τον Πέτρο του παραμυθιού τη στιγμή που ο Βενιζέλος κουνάει αυστηρά το δάχτυλο νίπτοντας τα δικά του aprioriκαθαρά χέρια ενώ, τέλος, ο έτερος Καπαδόκης στο Ζάππειο 5,6,7 αναστενάζει ποιητικά για την αφαίμαξή μας… Εδώ, σ’ αυτόν τον μάταιο, ασύστολο, κυνικό και τραγικό κόσμο της ανισότητας, της αδικίας και της διαφθοράς με παγκόσμιους ηγέτες ανιστόρητους, αλάστορες, ψιλούς και υβριστές με την αρχαία του όρου έννοια! Σ’ έναν άλλο τοίχο όμως –όχι γυάλινο- στην ανατολική αγκαλιά της Μεσογείου, διαβάζουμε ένα γκράφιτι: «ΟΣΟΙ ΜΑΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ, ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ»
«Γιατί ν’ αναβάλουμε πάντα την ώριμη χρονολογία;»
Υπεροψία και Μέθη Εικόνας των Λέξεων (ψάχνουν κενό να πέσουν και λεζάντα να πιαστούν αλλά τώρα τι θα γίνουμε χωρίς… βαρβάρους;)
Ο έπαινος και η προβολή της Αθηναϊκής δημοκρατίας από τον Περικλή, είναι, με τα μέτρα και τα σταθμά της ρητορικής του δεινότητας, ένα από τα πιο κλασικά παραδείγματα όπου παρουσιάζονται ως συμβιβασμένα, στοιχεία που από τη φύση τους φαίνονται ασυμβίβαστακαι, έτσι με τη δύναμη του λόγου εναρμονίζονται και ωραιοποιούνται οι κοινωνικές αντιθέσεις. Γιατί, κατά το ρήτορα του ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ, η αθηναϊκή πολιτεία και ο Αθηναίος πολίτης παρουσιάζουν μια θαυμαστή αντινομική ποικιλία. Τα στοιχεία που αντιπαρατίθενται είναι: η δημοκρατία και η ισονομία, η ισονομία και η αξιοκρατική επιλογή των αρχόντων και των αξιωματούχων, η αξιοκρατία και η παράλληλη υπέρβαση των οικονομικών διαφορών, η ελευθερία και η εσωτερική πειθαρχία, οι ελεύθερες επιλογές και η ταυτόχρονη υπακοή στους νόμους, η υπέρβαση της καχυποψίας και η ύπαρξη κοινωνικού ελέγχου.Ο συμβιβασμός αυτός υλοποιεί μια χρυσή τομή, που θα μπορούσε να αποτελέσει μέτρο της αληθινής δημοκρατίας και κριτήριο της πραγματικής δημοκρατικής αγωγής. Όλα αυτά, στη θεωρία και σύμφωνα με το ρήτορα, στο ιστορικό πλαίσιο του 5ουπ.Χ. αιώνα!! (τι έχει να ζηλέψει ο «Χρυσός Αιώνας» από τη σημερινή «χρυσή» «επικοινωνιακή ηγεμονία»;)
Ποιος έπαινος, άραγε, θα μπορούσε ν’ αντιστοιχεί για τη «Δημοκρατία» στην Ελλάδα του 21ουαιώνα; Ποιες λέξεις «επιταφίου» (στην κυριολεξία…) να βρεις για την καταιγίδα μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, που κατάντησαν το πάλαι ποτέ (για την ιστορία…) ΚΛΕΙΝΟΝ ΑΣΤΥ«επιρρεπή στο φασισμό» (FinancailTimes 4 Μαρτίου 2012), (αφού, κατά γενική ομολογία, ένα σημαντικό τμήμα του λαού -ίσως πολύ μεγαλύτερο από το «δημοσκοπικό» 10% της Χρυσής Αυγής- φαίνεται να ακούει με συμπάθεια λαϊκίστικα συνθήματα που στοχοποιούν μετανάστες και ξένους σαν τους κύριους υπευθύνους των περισσότερων δεινών που υφίσταται η κοινωνία). Ποια σύγκριση να τολμήσεις με το σημερινό «νεοαποικιακό καθεστώς, στο οποίο μπορεί, βέβαια, να υπάρχουνστο όνομα η Βουλή, στα χαρτιά οι ατομικές ελευθερίες και στο Σύνταγμα ή στις Διεθνείς διακηρύξεις όλα τα λεγόμενα «αναφαίρετα δικαιώματα»,αλλά «η εκλεγμένη κυβέρνηση εκτελεί εντολές ξένων επικυρίαρχων, απεμπολώντας την εθνική ανεξαρτησία και περιφρονώντας το Νόμους και αρχές και ιδεολογία»
Μήπως, όμως είναι αναμενόμενη και προβλέψιμη αυτή η τερατώδης παραμόρφωση του πολιτικού συστήματος,μετά τη μακροχρόνια συμβίωσή του με τις πελατειακές σχέσεις; Από τότε που καθιερώθηκε η νέα Ελληνική Δημοκρατία«τα πολιτικά κόμματα έκαναν τα πάντα, ώστε οι πολίτες να εξοικειωθούν με την ιδέα πως η πολιτική εξαντλείται στην επιδίωξη διανομής των λαφύρων κάθε εκλογικής νίκης»
Στην κορυφή του παγόβουνου, κερασάκι στην τούρτα, πανταχού παρούσα η δίχως αρχή και τέλος κινδυνολογία:Επίκληση συμφορών από Κασσάνδρες βιονικές ιδίως όταν τα πράγματα είναι ήδη αβίωτα. Το να προφητεύεις δεινά δεν απαιτεί ιδιαίτερη εκφραστική δεινότητα: παίρνεις βλοσυρό ύφος εκσυγχρονιστή και περιγράφεις τα αυτονόητα που ήδη έπρεπε να έχουν γίνει από τους πρώην ομογάλακτούς σου (ή από σένα αλλά δεν σ’ άφησαν ποταποί και μίζεροι αντίπαλοι)! Και, βέβαια, ξέρεις πολύ καλά ότι είναι επώδυνα τα μέτρα που κόβεις και ράβεις για τους άλλους και πονάς αβάσταχτα που θα τους πλήξουν, αθώους και άμοιρους ευθυνών, αλλά νίπτεις τας χείρας, ας όψεται η αδήριτη πραγματικότητα και η σωτηρία της πατρίδας –νυν υπέρ πάντων ο αγών!!!
Καπάκι αειφόρος υποσχεσιολογία με λυρικές εξάρσεις εραστών της ποίησης:είμαστε στο φιλολογικό σύμπαν της μεταφοράς, των υπερθετικών και των ωραίων εικόνων. Εδώ διαπρέπουν τα επίθετα, οι παρομοιώσεις και τα λοιπά καλολογικά στοιχεία: «το φως στην άκρη του τούνελ», μας δείχνει «ξέφωτο» στα ψηλά βουνά των δυσκολιών κι ο άνεμος ανάπτυξης πού θα πάει, θα μας βγάλει σε απάγκιο λιμάνι!Έτσι, η βαριά καταιγίδα θα αποσύρει σιγά-σιγά τη χειμαρρώδη ορμή της και από μακριά οι πρώτες ηλιαχτίδες διαφαίνονται να σμίγουν αρμονικά με το χαρμόσυνο τραγούδι των ποιμένων και τα άτακτα βελάσματα των αμνοεριφίων. Καλά Πάσχα και Καλά Κρασιά!!!
«μας γέρασαν προώρως, Γιώργο το κατάλαβες;»
«Α, ρε Λαυρέντη,
εγώ που μόνο ήξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα...»
ΑΣ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΕΡΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ: Όταν το παρελθόν είναι από κάθε άποψη καλύτερο από το παρόν, όταν η Ελλάδα όπου και να ταξιδέψουμε μας πληγώνει, δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε απαθείς και να ανεχόμαστε αυτόν τον παραλογισμό ως φυσική κατάσταση. Κι αν δεν παρέμβουμε για να αντιστρέψουμε αυτή τη ροή των πραγμάτων, αυτή τη πισωδρόμηση τόσο της Ελλάδας όσο άλλωστε και του κόσμου ολάκερου, δεν θα αποτελεί μια πρόσκαιρη μικρή καθοδική πορεία στο πλαίσιο του συνολικού ζιγκ-ζαγκ της ιστορικής εξέλιξης, αλλά μια δίχως επιστροφή κατρακύλα στη βαρβαρότητα. Ας πάψουμε λοιπόν σε όλους τους τομείς να εθιζόμαστε στο υπάρχον και ας επιδιώξουμε την ανατροπή του. Ας πάψουμε να αντιδρούμε σαν εκείνο το αλογάκι τον Ντιαμαντίνο, στο οποίο αναφέρεται ο Γκράμσι, το οποίο επειδή έχει γεννηθεί μέσα σ’ ένα ορυχείο, από μια φοράδα που μετέφερε κάρα με μεταλλεύματα, του ήταν αδιανόητο να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να ζήσει ελεύθερο στα λιβάδια υπό το φως του ήλιου. Ας σπάσουμε τα δεσμά της τρομερής δύναμης της συνήθειας! (Γιώργος Ρούσης, καθηγητής Παντείου).