Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Κι ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά, όπως και οι Ιταλοί αγάπησαν το Μουσολίνι, όπως και οι Γερμανοί αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισμός είναι λαϊκισμός- και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ’ ουσίαν. (Αντιγραφή και επικόλληση από το ιστολόγιο: Λόγος παράταιρος με ΚΛΙΚ εδώ και στην εικόνα παρακάτω)
«… Και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ στηρίχτηκαν και αγαπήθηκαν από τη μεγάλη πλειοψηφία των λαών τους. Ο πρώην σοσιαλιστής Μουσολίνι στην Ιταλία και ο ναζιστής (εθνικιστής) Χίτλερ στη Γερμανία προσέφεραν καινούρια πρότυπα, λαϊκίστικα, βαρβαροσοσιαλίζοντα, με πολλή αγάπη για το λαό κι ακόμα πιο μεγάλη για το πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και για το μικρότερο. Τώρα, με το φασισμό, ο περίφημος «μικρομεσαίος» (μικροαστός) που αγωνίζεται να αποβάλλει το πρώτο συνθετικό και να γίνει σκέτα μεσαίος (καπιταλιστής) κάνει την αυτόνομη εμφάνισή του στην ιστορία, ξεκόβοντας κι από τους αστούς και από τους προλετάριους.Κανένα άλλο κυβερνητικό σύστημα δεν μπορεί να ικανοποιήσει καλύτερα απ’ το φασισμό το κλασσικό όνειρο του μικροαστού για μια «προαγωγή στην ανώτερη τάξη». Έτσι που είναι η γέμιση στο σάντουιτς, μισεί και τους από πάνω, τους αστούς, που του κόβουν το δρόμο, και τους από κάτω, τους προλετάριους, που κάθονται και περιμένουν να τον δεχτούν στις τάξεις τους, μέσα από τη διαδικασία της φτωχοποίησης, που προκαλεί ο ανταγωνισμός με τους οικονομικά ισχυρότερους.
Στην περίπτωση της Ιταλίας του Μουσολίνι και της Γερμανίας του Χίτλερ ο φασισμός έδωσε για πρώτη φορά στην ιστορία πολιτική υπόσταση στους «μικρομεσαίους»(έτσι λέμε επί το ευπρεπέστερον τους μικροαστούς, έτσι τους έλεγε και ο Χίτλερ – και κάθε ομοιότητα με γνωστές και σε μας καταστάσεις δεν είναι μια ακόμα “κακοήθεια” του υπογράφοντος, είναι καθεστώς που ταιριάζει πολύ στους κατοίκους της κατ’ εξοχήν μικροαστικής χώρας που λέγεται Ελλάδα)….
Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Κι ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά, όπως και οι Ιταλοί αγάπησαν το Μουσολίνι, όπως και οι Γερμανοί αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισμός είναι λαϊκισμός- και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ’ ουσίαν.
Ο φασισμός δεν αγαπάει το μεγάλο κεφάλαιο (εκτός από το πάρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το μικρομεσαίο. Ο φασισμός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για αστούς ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξ αρχής. Και δεδομένου ότι στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα. Άλλωστε, οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο απ’ το οποίο ο χάλιας μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες. Και τα πλήθη να ουρλιάζουν ζήτω! Είσαι ο μπαμπάς μας! Ο χάλιας μικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα του έθνους, που να τον προστατεύει απ’ τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κομμουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”.
Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του, που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην «ανώτερη τάξη».Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται σούπερ μάρκετ. Και επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι αυτούς. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί. Σημασία έχει που ο καπιταλισμός τους επιτρέπει να ονειρεύονται το δικό τους πλούτο. Και ο φασισμός, που είναι η ακραία μορφή καπιταλισμού, είναι μια εγγύηση για τη διατήρηση του ονείρου για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”.
Το Φολκσβάγκεν (το Λαϊκό Όχημα) είναι δημιούργημα του Χίτλερ. Αλλά υπάρχει ακόμα. Και ο αγκυλωτός σταυρός (η σβάστικα), αυτό το εκπληκτικής ψυχολογικής αποτελεσματικότητας λαϊκό σύμβολο, που δίνει φτερά στο σταυρό και τον κάνει να γυρίζει και ν’ αλέθει, θα δώσει στο χριστιανισμό τη δυναμική που του λείπει. Τώρα πια δεν είναι αμαρτία να σκοτώνει ο καλός χριστιανός. Και ο Μεταξάς, όπως και ο Μουσολίνι άλλωστε, ξέρουν καλά τι κάνουν όταν υιοθετούν σα σύμβολο το διπλό πέλεκυ, Που κόβει κεφάλια και απ’ τα δεξιά και απ’ τα αριστερά…».
(ΠΗΓΗ: από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, “Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους, 1830- 1974”, εκδόσεις Εικοστού Πρώτου)
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της googleένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα». Σήμερα αντέγραψα και επικόλλησα από το ιστολόγιο ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΤΑΙΡΟΣ με κλικ εδώ και στην εικόνα της ανάρτησης!]
