Από την άλλη η μνήμη τα 'παιξε. Έτσι, ανέλαβαν πρωτοβουλία οι μηχανές, οι υπολογιστές, τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση κι άλλοι καλοθελητές διερμηνείς της υπερσύγχρονης διαλέκτου του τίποτα. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, το χάσαμε το παιχνίδι στον αναδρομικό «Μεσαίωνα» που ζούμε[Αντιγραφή και επικόλληση από το ιστολόγιο:VOICE OF με ΚΛΙΚ εδώ]
Τα καλοκαιρινά ρούχα συρρικνώνονται μέσα στην ντουλάπα μου, τα χαλιά ακόμα να στρωθούν. Ένα μικρό αερόθερμο και καμιά δεκαριά ξύλα στο τζάκι προσπαθούν να ζεστάνουν τα σώματα μας. Καθόλου πετρέλαιο για φέτος. Τα καλοριφέρ θα κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου. Η νύχτα γίνεται όλο και πιο νύχτα. Τίποτα ακόμα που να με συγκινεί. Σαν υπνοβάτης διανύω τις μέρες και τις νύχτες μου. Οι δρόμοι που ακολουθώ είναι copy-paste με τους χθεσινούς τους προχθεσινούς τους περσινούς και βάλε.
Στο βάθος του ορίζοντα όμως, κάποιες σπασμένες ιαχές ακούγονται, ένα θυμωμένο πορφυρό ξοδεύεται στο μωβ της δύσης και τα πρώτα αστέρια λαμποκοπούν πάνω από τις στραβό κουρεμένες αφέλειες μου. Οι χρόνοι αλλάζουν διάθεση, ο ενεστώτας μου εκστασιάζεται με τον αόριστο μέλλοντα.
Ξεκινάνε τα Νικολοβάρβαρα και όλες εκείνες οι γνωστές ονομαστικές γιορτές του Δεκεμβρίου. Μέσα σε αυτές και η δική μου. Χριστουγεννιάτικοι στολισμοί που σταμάτησα να μισώ πια, αυτοσχέδια πάρτι, κόσμος τριγύρω μου, ξέφρενοι χοροί, κομμένη ανάσα, στάμπες από κόκκινο κρασί. ……………. Ξενύχτια που αγγίζουν τις πρώτες πρωινές ώρες. Χαμογελάω για έναν λόγο που ξέχασα κιόλας.
Σε λίγο ξημερώνει και στην δική σου εσχατιά. Και να, που από το βροχερό μου τζάμι, ο Δεκέμβρης τρέχει μαζί μου κι εγώ δεν θέλω να τρέχει. Θέλω να πηγαίνει αργά, ίσως γιατί αυτό το προ-χριστουγεννιάτικο διάστημα μας χαρίζει μια απαλή ψευδαίσθηση αναμονής για κάτι ακαθόριστο. Κάποιοι θα βρεθούν ύστερα από καιρό ξανά μαζί, κάποιοι θα κάνουν έρωτα, κάποιοι θα θριαμβεύσουν μες στη μοναξιά τους, κάποιοι θα θρηνήσουν τον χρόνο που πέρασε αφήνοντας στίγματα στο πρόσωπο τους, κι άλλοι θα αναμασούν τους εαυτούς τους μέχρι να τους ξεράσουν ηρωικά.
Δε βαριέσαι… Ζωή είναι, θα περάσει, όπως τόσα και τόσα
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της google. ένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα».]
τρέχα γύρευε στο VOICEOFF (με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο):
