Πώς πορεύεται ο κάθε άνθρωπος, με 4000 κουρασμένα ανύπαρκτα γελοία χρόνια ή με τις ανάσες του; Η ιδέα μιας τέχνης αποκολλημένης, μιας ποίησης που λειτουργεί σαν γήτεμα και που σκοπός της ύπαρξης της είναι να θωπεύει τις ώρες της σχόλης μας, είναι ιδέα παρακμιακή, αλάθητο σύμπτωμα της ευνουχιστικής δύναμης μας[Αντιγραφή και επικόλληση από το προσωπικό ιστολόγιο του Σταμάτη Σουφλέρη (με ΚΛΙΚ εδώ)
Θα μπορούσε αυτό που ακολουθεί να θεωρηθεί προϊόν ζήλιας ή θυμού. Είναι και από αυτά και δεν πειράζει. Αφορμή μου έδωσε η γνωστή καραμέλα που κι εγώ πρέπει να έχω πιπιλίσει κατά καιρούς σε ένα άρθρο του Κρ. Αρσ. που μου έστειλε φίλη , προφανώς ως σπουδαίο, υπάρχει στην AthensVoiceγια την Πολιτιστική μας κληρονομιά. Το ίδιο το επίπεδο του άρθρου ήταν μέτριου μαθητή Β Λυκείου. Τι να το κάνεις το πλούσιο Βιογραφικό και τα σπουδαία πόστα όταν αυτό που γράφει είναι τόσο γελοίο και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Και μόνο σε αυτό το σημείο είναι ορατές μερικές από τις παθογένειες της φυλής, της εποχής και του Δ. Κόσμου. Δηλαδή ερώτηση πρώτη, ο άνθρωπος κάνει το βιογραφικό ή το βιογραφικό τον άνθρωπο; Αυτό είναι το θέσφατο της αξίας του, αυτό είναι το εχέγγυο των πράξεών του ή πολύ πέρα από αυτά ο άνθρωπος εξαντλείται στις ιδιότητές του και ακόμα χειρότερα στους τίτλους του; (Μα κυβερνηθήκαμε και ακόμη κυβερνόμαστε από σπουδαγμένους, μεταπτυχιακούς τιτλοφόρους. Πόσους θυμόμαστε από τους ευρωβουλευτές όλο και κάποιες εκατοντάδες είναι, ή από τους σκέτους βουλευτές; Τι έχουν αφήσει αληθινά όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Προκοπή δεν κάνουμε). Μα το άλλο με τα 4000 χρόνια.
Πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις. Είναι 4000 ή 3900 ή 2850; ( Σκεφτείτε λίγο). Και τι σημασία έχει επιτέλους; Δηλαδή ο κακόμοιρος ο Όμηρος τι έλεγε; Έχω 1200 χρόνια πολιτισμού και κανείς δεν έχει γράψει πριν από εμένα; Τι να κάνω άραγε; Και ο Πλάτων με μόνο 1500; Και ο Ρεμπό πόσα χρέωνε στους συμπατριώτες του, ένα δυο αιώνες; Και ο Σαίξπηρ, τίποτα, το πρώτο αυγό; Και ο Κίρκεγκορ τίποτε κι αυτός, χωρίς 4000 χρόνια που πας ρε Καραμήτρο; Και ο κάθε δημιουργός Αμερικάνος, τι έψαχνε 50 ή 100 χρόνια έλεγε ο Θόρο και πορευόταν ή η Ντίκινσον έκανε δάνειο από την παλιότερη πατρίδα της λίγα χρονάκια. Και πώς πορεύεται ο κάθε άνθρωπος, με 4000 κουρασμένα ανύπαρκτα γελοία χρόνια ή με τις ανάσες του;Ή πώς προσλαμβάνονται αυτά έστω για καλό, από φτηνούς ανούσιους δεκάρικους ή από το πιο κρίσιμο θέμα και αυτό είναι η πράξη, τώρα, σήμερα, εδώ; Και αν όλα των παλιότερων ήταν τόσο ωραία και σπουδαία και λαμπρά τι σημασία έχει αυτό; Ζούμε για να μοιρολογούμε ή ζούμε για κάνουμε κάτι καινούριο, κάτι σπουδαίο, κάτι λαμπρό και πιο λαμπρό από την ίδια τη ζωή μας δεν υπάρχει.Και πολιτισμός (χρησιμοποιώ συμβατικά τον όρο) υπάρχει από τα μουσεία, στα μουσεία, προς τα μουσεία , από τα ιδρύματα, από τους οργανισμούς, από τα υπουργεία; Ή πλήρως συμβατό στο πνεύμα των δύο τελευταίων αιώνων είναι προϊόν και βαριά βιομηχανία και πεδίο πολιτικής και τόπος εξουσίας; Δια της γαϊδουριάς τους οι σημερινοί Έλληνες έχουν βάλει κάποια πράγματα στη σειρά τους και ένα από αυτά είναι η γελοιότητα που προβάλλεται ως πολιτισμός. (Δεν είναι η γαϊδουριά προσόν αλλά λειτουργεί μερικές φορές ακόμα και αυτή, άλλο κι αυτό το θέμα) Δεν είναι πολιτισμός να γκρεμίζεις αλλά ούτε και να στέκεσαι σα χάνος, είτε απέναντι σε προθήκες είτε απέναντι στον Παρθενώνα. Δεν είναι και δεν αξίζει να είναι πολιτισμόςκάτι μια ώρα την εβδομάδα, μια παράσταση, ένα θέατρο, ένα βιβλίο, μια καλή πράξη, μια στο τόσο μια ενατένιση του υψηλού, μεταξύ αφηρημάδας και βαρεμάρας. Ή όλα αυτά είναι αιμάτινα ή όλα αυτά είναι σάρκα εκ της σαρκός, ή όλα αυτά είναι αναπνοή και αίμα και ούρα και φτυσίματα και σπέρματα και ξανά σπέρματα, και πράξεις και ζωές κι ανάσες ή είναι τα γνωστά τίποτε που δεν πείθουν κανένα. Αιτίες έχετε εσείς που τα λέτε αυτά; Μπορείτε να κάνετε τον εαυτό σας να πειστεί για αυτά; (Αν απλά είναι η πηγή του εισοδήματος σας, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Ποια καλοσύνη και ποια διατήρηση και ποιος πολιτισμός θα μας κρατήσουν ζωντανούς; Μόνο αυτό μετράει;
Χρησιμοποιώ μερικά από τα λόγια του Ιόλα τώρα, είχαν ειπωθεί πριν περίπου 30 χρόνια οπότε έχουμε την πολυτέλεια να ξέρουμε αν βγήκε ή δεν βγήκε αληθινός. (από το Αλ. Ιόλα η ζωή μου, Ν. Σταθούλη εκδ. Οδός Πανός). Στη σελίδα 16 ένα ένα τα ονόματα των γνωστών ζωγράφων της εποχής Βασιλείου, Μόραλης, Γκίκας, στολίζονται από το «Ούτε καλός , ούτε μεγάλος». Σελ. 18 μετά από το ξεμπρόστιασμα του Παρθενώνα λέει. «Ποτέ μην έχετε το κακό γούστο να πέσετε σε παραβολές». (Αλήθεια ο Παρθενώνας ήταν σύμβολο ή ναός; Σε γενικές γραμμές όταν οι σύγχρονοι Έλληνες μιλούν για αυτόν και την Αρχαιότητα, είναι σαν να μιλούν για ένα άθεο πολίτευμα, βασισμένο πάνω στις αρχές της Γαλλικής επανάστασης, κούνια που σας κούναγε).
Πάμε τώρα σε έναν ορφανό Γάλλο τον Αντονέν Αρτώ. (από «Το θέατρο και το είδωλο του», εκδ. Δωδώνη). «Όμως η πνευματική αναπηρία της Δύσης (χώρος όπου κατεξοχήν οι άνθρωποι έχουν πιστέψει στον αισθητισμό) είναι πως πιστεύει ότι η ζωγραφική της δε μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο σαν ζωγραφική, ότι ο χορός δεν θα μπορούσε να είναι παρά μόνο πλαστικότητα, σαν να θελαν να ευνουχίσουν τις μορφές της τέχνης, ν' αποκόψουν τους δεσμούς της κάθε τέχνης με όλες τις απόκρυφες στάσεις που η τέχνη θα έπαιρνε κατά την αντιπαράσταση της με το απόλυτο».(σελ. 78-79.
«Η γνήσια έκφραση κρύβει αυτό που εκφράζει. Αντιπαραθέτει το πνεύμα στο πραγματικό κενό της φύσης, δημιουργώντας μέσα από αντίδραση κάτι σαν πληρότητα μέσα στη σκέψη».(σελ80-81) (Πόσοι ξέρουμε ότι αυτό που ήταν το σημαντικό στο βράχο της Ακρόπολης τότε, τον 5ο π.Χ. Αιώνα εννοώ ήταν τα ερείπια της καταστροφής και το ιερό το δίπλα στο Ερέχθειο;)
Και τέλος από το συγκλονιστικό τμήμα με τίτλο «για να τελειώνουμε πια με τα αριστουργήματα» (ο τίτλος λέει όλα όσα χρειαζόμαστε) αντιγράφω τα εξής:
«Αυτή η ιδέα μιας τέχνης αποκολλημένης, μιας ποίησης που λειτουργεί σαν γήτεμα και που σκοπός της ύπαρξης της είναι να θωπεύει τις ώρες της σχόλης μας, είναι ιδέα παρακμιακή, αλάθητο σύμπτωμα της ευνουχιστικής δύναμης μας»(σελ. 88)
«Ή θα επαναφέρουμε όλες τις τέχνες προς μια κεντρική στάση και αναγκαιότητα βρίσκοντας αναλογία ανάμεσα σε μια κίνηση που κάνει η ζωγραφική και το θέατρο και σε μια κίνηση που κάνει η λάβα τη στιγμή μιας ηφαιστειακής έκρηξης, ή αλλιώς καλύτερα να πάψουμε να ζωγραφίζουμε, να φληναφούμε, να γράφουμε, ή να κάνουμε ξέρω γω τι»(σελ. 91).
Πολύ λίγα αλλά τι να κάνουμε. Ο μεγάλος πολιτισμός, η μεγάλη τέχνη, η Μεγάλη πράξη είναι η ζωή με νόημα, με στόχο, με σκοπό, που δεν είναι όμως στόχος, δεν είναι σκοπός. Η μεγάλη αρρώστια της φυλής και του έθνους και του κράτους και του καθενός τα τελευταία 90 χρόνια είναι η έλλειψη νοήματος, πυξίδας, προσανατολισμού, μαγιάς και ζύμης. Εκτός αν όλα εξαντλούνται στα οικονομικά
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της google, ένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα». Σήμερα αντέγραψα από το προσωπικό ιστολόγιο του Σταμάτη Σουφλέρη με ΚΛΙΚ εδώ]