Πάντοτε ελλοχεύει μια άδεια αγκαλιά στην άκρη του δρόμου. Μια νέκρωση με το πρόσχημα της Αγάπης δοσμένη, και μια πρόσφορη καταφυγή που καταπίνει όσα οι ένοχες σιωπές αρνούνται να αποδεχτούν… Αλλά να τώρα, όλα τα προσωπεία αρχίζουν να γκρεμίζονται ένα προς ένα κι ενώ κοιτώ την αλήθεια μου κατάματα, έχω την αίσθηση πως το πλήθος διακρίνει σε σένα μια αλλόκοτη γύμνια…
(με ΚΛΙΚ στην εικόνα μετάβαση στην αρχική ΠΗΓΗ αυτής της ανάρτησης BIBLIOTHEQUE: τεθλασμένη ψηφιακή βιβλιοθήκη)
Δεν έχω πολλή Αλήθεια μέσα μου, μονάχα μια αλλόκοτη προσήλωση σε καθετί το επισφαλές. Τίποτα για να ραγίσει, τίποτα να σπάσει, και έτσι όλα διατηρούν την εκνευριστική τους ψυχραιμία. Θα ήθελα να ήμουν ένας άγνωμος, ένας μωρός και άβουλος… Αξιοθρήνητος ίσως, για αυτό κι αγαπητός. Αποδεχτός από τους Σταυρωτές μου, με χαμόγελα γεμάτα κρότο και καρφιά έτοιμα να ματώσουν το Σώμα μου! Μα δεν μπόρεσα ποτέ μου να γίνω όσα δεν είμαι γι αυτό ξιπάζομαι μέσα στον φόβο για ότι πρόκειται να ’ρθεί. Κανείς, μα κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποφύγει την μοιραία συνάντηση με την ψυχή του και Κρίμα Ναι.. Κρίμα που κάτι τέτοιο πραγματοποιείτε λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού. Υπάρχουν κι άλλοι, που φοβούνται την ζωή περισσότερο ακόμα και απ’ αυτόν τον Θάνατο, κρυμμένοι σε ψέματα και σε βιβλία, σε μύθους και μεταθανάτιες εξασφαλίσεις, σε καλά κρυμμένες αμαρτίες που με ένδυμα Αγιότητας δημιουργούν την πιο Χυδαία Ψευδαίσθηση, τόσο υγρή και σκοτεινή. Ναι! Τι θα κάνετε αν κάποιος σας αφαιρέσει απ’ τα χέρια το «παιχνίδι»? Θα βρείτε άραγε κάποιον ικανό λόγο να συνεχίσετε την περιφορά αυτής της νέκρωσης , άσκοπα και ενοχλητικά? θα μπορέσετε να αντέξετε τον εαυτό και την θλίψη σας?
Κάποιοι, σκάβουν στην καρδιά τους για να βρουν Αγάπη. Εγώ προτίμησα να σκάψω στην Γη, τον πιο ωραίο τάφο, κι όλα αυτά για σένα, μήπως κάποτε θελήσεις να κρυφτείς, θα είμαι εκεί να σε σκεπάσω. Η μόνη στοργή που μπορώ να σου προσφέρω! Αυτό το Δηλητήριο η Αγάπη με γεμίζει ενοχές και ερινύες κάποιες φορές!
Τώρα πια, τα προσωπεία μου αρχίζουν να γκρεμίζονται, ένας προς ένα, και ενώ κοιτώ την Αλήθεια μου κατάματα, έχω την αίσθηση πως το πλήθος διακρίνει σε μένα μια αλλόκοτη γύμνια.
Σε δολοφονώ κάθε στιγμή και οδεύω προς την Δύση μου, με φωνή που τρεμοσβήνει από τα χρόνια και με φως που τρεμοπαίζει απ’ τους καιρούς, κι όλα μες στην νομοτέλεια της ύπαρξης, ώσπου κι αυτό το Σώμα, με τις Λιγότερες πληγές να μείνει ανάμνηση όπως τόσες άλλες, σε ένα νέο σώμα, με νέες πληγές.
[ΠΗΓΗ: Γιάννης Παναγιωτάκης, BibliothequeΤεθλασμένη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη]
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της google, ένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα». Με ΚΛΙΚ στην εικόνα μετάβαση στην ΠΗΓΗ αυτής της ανάρτησης: BIBLIOTHEQUE]