Κοντεύουν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, από τότε που το πλατωνικό Συμπόσιο μας δίδασκε, πως εκείνος ή εκείνη που δεν έχουν γνωρίσει την πείρα του έρωτα αδυνατούν να δράσουν με τρόπο τέτοιο ώστε να ελευθερωθεί από μέσα τους η δυναμική της Ιδέας.[ Αντιγραφή και επικόλληση από το ιστολόγιο: ΑΝΤΙΦΩΝΟ]
Το να αναστοχαστούμε τον έρωτα θα ήταν σαν να ανακαλύπταμε απ΄την αρχή την σκέψη;Ναι, χωρίς καμία αμφιβολία. Όλη η αλήθεια, ούσα χαρακτήρα καθολικού, είναι επίσης αυτή που αντιτάσσεται στο άτομο, το οποίο και τείνει να καθορίσει ως κανόνα ζωής την απλή εμμονή στις απαιτήσεις του, ακούσιες και εκούσιες, όντας μεταξύ άλλων, ένα ζώο που αρκείται να ικανοποιεί τις ανάγκες του.
Έτσι ο έρωτας, το μετέωρο και επικίνδυνο αυτό πάθος αποτελεί την εμπειρία αυτής της σωτηριώδους αποτάξεως των ατομικών απαιτήσεων.Αποτελεί στη πραγματικότητα ο έρωτας μια απόφαση΄ την απόφαση του να δεχθείς ότι ένας άλλος ή μία άλλη, στην αρχή τελείως άγνωστος για σένα, αναγνωρίζει στο εξής στα μύχια του, χωρίς συστολή ή επιτήδευση, πως αποτελεί μέρος της ύπαρξής μας.
Ο Φερνάντο Πεσσόα έχει απόλυτο δίκιο να γράφει πως «η αγάπη είναι μία σκέψη». Είναι ακόμα κάτι παραπάνω από αυτό: είναι η εμπειρία η σχεδόν ανήμερη της διάνοιας. Στην πραγματικότητα η διάνοια- τέχνη, επιστήμη, πολιτική…-είναι αμετάπτωτη έκθεση στο κατ΄ αλήθειαν της προσωπικής ετερότητας. Από αυτή την έκθεση προσμένουμε όχι απλά την απόλαυση της ικανοποίησης, αλλά την ασύγκριτη χαρά που γεννά η ανακάλυψη πως είμαστε θυσιαστικά ικανοί για απείρως περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Άραγε ποιος είναι εκείνος που δε βλέπει πως ο έρωτας, ο αληθινός έρωτας, ο έρωτας ο παλαβός, αποτελεί το αρχέτυπο της ριψοκίνδυνης έκθεσης στο μέτρο αυτής της άμετρης χαράς;Κι ότι ακόμα εμβαπτιζόμενη η γνήσια διάνοια σε αυτή τη χαρά, που είναι από τη φύση της γεγονός σύνθετο, οι θαυμαστές απολαύσεις που τα σώματα γνωρίζουν να χαρίζουν, δεν είναι παρά συμπλήρωμα του ερωτικού γεγονότος. Κι είναι η γνήσια διάνοια εκτεθειμένη στην πλήρη και εσώτατη αποδοχή αυτού που υπερβαίνει τις ατομικές θωρακίσεις, ώστε να μπορεί αυτή μόνη να αναβιβάσει τα μέτρα της ευχαρίστησης στα ύψη της ευδαιμονίας.
Ωστόσο το συνομολογούμε: λογιζόμενοι ως άτομα κατ΄ όνομα ή ανωνύμως , δεν εγκαινιάζουμε τον αγώνα προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαστε περισσότερο ξεγελασμένοι από το ανωφελές ασώματο και φωτογραφικό εμπόριο αναρίθμητων «φίλων», δια της συγκαταθέσεως μας σε μη δεσμευτικές σχέσεις ή από το σύμφωνο που καθηλώνει ένα ζευγάρι στη λογική των αμοιβαίων οφελών.Σύμφωνο φαινομενικά στέρεο, σαθρό στην πραγματικότητα (50 % το ποσοστό των διαζυγίων στη Γαλλία).
Ο αναστοχασμός του έρωτα, δε θα μπορέσει παρά να υπάρξει σήμερα ως ένα κίνημα αντίστασης. Ναι, αντίσταση, αυτό είναι το τίμημα που χρειάζεται να καταβληθεί, αυτό το ακατάβλητο πάθος. Και αυτή η μάχη για την τιμή του έρωτα διεξάγεται σε δύο μέτωπα.
«Στα δεξιά»,τολμώ να πω, πρέπει να φτάσουμε στην γενεσιουργό ιδεολογία του συμφώνου συμβιώσεως.Έτσι δε θα μπλεκόμασταν με θέματα όπως η τήρηση της ισορροπίας των πλεονεκτημάτων της συμβίωσης, η «προκοπή» των ατόμων που τους αγγίζει η συγκεκριμένη προβληματική , η «αρμονία» στη ζωή του καθενός, συνοπτικά, η ατομική ικανοποίηση των ζώων που ζευγαρώνουν. Δεν διασχίσαμε ποτέ το σύνορο που χωρίζει το ενδιαφέρον από την Ιδέα ή την ικανοποίηση απ’ τη χαρά. Η απεικόνιση αυτή της συζυγικής σχέσης δεν είναι παρά μία προβολή του θεμελιώδους νόμου των κοινωνιών μας: καθετί που υφίσταται έχει μία καθορισμένη από την αγορά τιμή. Όμως στο παζάρι των ατομικών ικανοποιήσεων, ο καημός του έρωτα είναι κυριολεκτικά ανεκτίμητος. Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, θα αρκεστούμε σε ένα σύμφωνο κανονιστικό των ατομικών ικανοποιήσεων.
«Στα αριστερά»,πρέπει να υπερβούμε την τάση του να βλέπουμε μες την «ελευθερία» των επιθυμιών το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξης.Που θα πει πως χρειάζονται πολλά ώστε ο έρωτας ως λογική να μπορέσει να περιορίσει αυτό τον βουλιμικό τρόπο επιλογής. Όχι περισσότερο από το σύμφωνο, η ελευθεριότητα υπερβαίνει τους νόμους των αγοραστικών εκτιμήσεων. Η υποβόσκουσα θλίψη, που κείται πέρα από την τελετουργία της υπερδιέγερσης, προέρχεται με τρόπο πιεστικό από αυτή την υποταγή, που΄ναι απόμακρη κάθε χαράς, στο βαθμό κατά τον οποίο η χαρά προϋποθέτει τον ανεξάντλητο χαρακτήρα της διάνοιας.
Σημείωσα παραπάνω πως ο έρωτας υπήρξε μία «πεισματώδης περιπέτεια».Λέμε πως η διάνοια απαιτεί να διαδραματίζει ρόλο συντελεστή σε αυτή τη γενναιόδωρη γεύση του κινδύνου, αλλά και να διαθέτει τον παράγοντα υπομονή, ώστε να αρμοστεί η σκοπιμότητα των γεγονότων. Αλλά η χαρά που αναθρώσκει είναι χαρακτήρα ανεκτίμητου.
[πηγή: ΕΡΩΤΑΣ ΜΙΑ ΠΕΙΣΜΑΤΩΔΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ άρθρο του Alain Badiou - Aντίφωνο – απόδοση από τα γαλλικά Βαγγέλης Σταυρόπουλος]
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της google, ένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα». Σήμερα αντέγραψα από το ΑΝΤΙΦΩΝΟ
