Με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη από τον «Κήπο με τις Αυταπάτες» περιέγραψε ο πρωθυπουργός το ταξίδι του στην Κίνα «Είμαστε του ολίγου και του ακριβούς»! Ας του το ξεπληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα, ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ, «αφού κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλάβικες, που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο σ’ ένα πλήθος εξουσίες ξένες…»! Και με μια πρόταση δημιουργική και ρηξικέλευθη για την επόμενη λυρική ατάκα του που να συνάδει με τον πολιτικό λόγο τόσων μνημονίων: «Έτσι για κάτι ελάχιστο που μήτε το έλαβα ποτέ, μια λάμψη έστω, κυριολεκτικά πουλήθηκα»(ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΟ και η ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ) (αλλά όψιμοι εραστές της ποίησης, πολιτικοί του τεχνοκρατικού ωφελιμισμού και του αριβισμού των αγορών, «για να φτάσετε σε οργασμό δεν σας χρειάζεται Shakespeare» (ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ)
(με ΚΛΙΚ στην εικόνα μετάβαση στην αρχική ΠΗΓΗ αυτής της ανάρτησης)
Υπεροψία και Μέθη Εικόνας των Λέξεων («τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μία δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις γιατί από τη στιγμή που καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή, δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τη ζωή σου τη χαμένη» ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)
Μια δήλωση του Οδυσσέα Ελύτη που έκανε σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, προς γνώση και συμμόρφωση των καταπατητών του (ας την απαγγείλει κι αυτήν ο Σαμαράς, στην επόμενη επίσκεψή του στον Πρόεδρο, πανηγυρίζοντας κάποια άλλη επιτυχία του…)
«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ’ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις.Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.
Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.
Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ’μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.
«μας γέρασαν προώρως, Γιώργο το κατάλαβες;» («περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες. Και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου»)
ΕΠΙΟΡΚΗ πολιτική συγκυρία, μια κόλαση από ΣΩΤΗΡΕΣ:
Είναι ένα είδος λέπρας ο άδικος λόγος της εξουσίας που αγιάζει όλα τα μέσα ακόμα και με επικλήσεις στην αυθεντία της ποίησης. Παλιά τους τέχνη κόσκινο και πού να την κρεμάσουν τόση επικοινωνία: twitter, facebookκλπ,κλπ.Όταν, όμως, μια ολόκληρη γενιά πολιτικών επί τρεις και πλέον δεκαετίες έσπασε όλα τα ρεκόρ πελατειακών σχέσεων και οικογενειοκρατίας αποτυγχάνοντας παταγωδώς να συμβάλει στη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους δικαίου, και τώρα πάλι τα ίδια τα συντρίμμια της μοχθώντας, με θεαματικά τρικ, να τα παρουσιάσει σαν μοχλούς της επερχόμενης ανάπτυξης, πανάκεια για όλες τις πολιτικές αμαρτίες ή πιστεύοντας ότι περιφερόμενη ανά τον κόσμο διαφημίζοντας το ελληνικό successstory, αποκαθαίρεται από τη δυσοσμία της αποτυχίας, της μιζέριας για όλους τους άλλους πλην των ιδίων που γεννήθηκαν με τη βούλα της κληρονομημένης ασυλίας…
«Γιατί ν’ αναβάλουμε πάντα την ώριμη χρονολογία;»