Ένα κλικ και άλλαξαν όλα. Μια συνάντηση σαν σκηνοθετημένη κακόγουστη θεατρική πράξη. Βράδυ προς ξημέρωμα Σαββάτου. Η ανατροπή. Το τρόπαιο. Ψηλά τακούνια. Ο ύπνος με ένα ξένο σώμα δίπλα στο δικό μου, ξένο σώμα επίσης. Βοριαδάκι έξω, σαν λιπόθυμο φθινόπωρο ο καιρός. Ζακέτα στους ώμους. «Καλό μήνα», ακούω να λένε στην γειτονιά. Κουτσομπολεύει ο κόσμος στα μπαλκόνια τους περαστικούς του Σαββάτου. Κοιτάτε τι θα κάνετε με τους εαυτούς σας και την απώλεια της ψυχής σας και αφήστε τα αυτά, μουρμουρίζω.
(με ΚΛΙΚ στην εικόνα μετάβαση στην αρχική ΠΗΓΗ αυτής της ανάρτησης)
Θυμάμαι την ωμότητα της παιδικής ειλικρίνειας και την αμεσότητα που προκύπτει από αυτήν.
Δεν κρύβομαι πίσω από λέξεις, ιδεοληψίες και κρυφά σενάρια, έξαλλου χρόνια τώρα αυτό που δεν ειπώθηκε, αυτό που δεν ξεγλίστρησε ποτέ είναι το θέμα στην ζωή. Και στην τέχνη. Οι άσπονδοι φίλοι με παρακολουθούν. Συνευρίσκονται στα μέρη που αγαπώ όταν εγώ, ευτυχώς απουσιάζω. Χωρίς να έχουν ξεπεράσει το τραύμα που κατασκεύασαν ρίχνουν αλάτι στις πληγές τους. Κρύβονται πίσω από επινοημένες ιστορίες για να δείξουν πόσο καλοί παραμυθάδες είναι. Το να υποδύεσαι κάτι όμως, δεν ξέρω, σήμερα φαλτσάρει. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι η όποια αλήθεια του καθενός. Μικρή, μεγάλη, δεν έχει σημασία. Και η αλήθεια δεν χαρίζεται, χαζές, αποσπάται, μόνο όταν μπορείς να την αντέξεις.
Βράδυ Κυριακής. Ανάσα δροσερή από χορτάρι, μύρο της γης απονύχτερο. Κάπου μακρυά ωριμάζουν τα κεράσια. Δεν ξέρω αν θα κοιμηθώ απόψε, όμως είναι η πρώτη φορά που θα θελα να μην κοιμηθώ. Σε λυπάμαι που δεν είσαι εδώ, να χαρείς μια τέτοια νύχτα και από την άλλη δεν δίνω δεκάρα για τίποτα. Αφήνω τον εαυτό μου αμολητό και τον ξεχνάω όσο περισσότερο μπορώ. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις.
Οι άνθρωποι δεν αξίζουν πολλά πράγματα-αυτό μεταξύ μας.
-Από δω και στο εξής το μυαλό θα διαιρείται.
-Λες και ήταν ποτέ ακέραιο.
-Το ξεχνάω αυτό. Νομίζω ότι η διαίρεση ανήκει στο φως, στο θέρος, ενώ η δική μας διαίρεση είναι κατασκευαστικό λάθος και για αυτό παντοτινή!
Αποδέχομαι τον κόσμο δίχως αρχή ή τέλος. Δίχως αλφάβητο. Μόνο φωτεινά διαλείμματα. Νερένιοι και χωμάτινοι, ζούμε αραδιάζοντας λέξεις. Ορατοί από παντού και από τους πάντες. Δεν έχουμε καιρό για ξόδεμα. Εδώ και κάποια χρόνια μαζί με το φως από το παράθυρο του γραφείου μου κάνω τα καλύτερα ταξίδια. Συναντάω βαθιές θάλασσες και γδέρνομαι στην ξεραΐλα των βράχων, ψηλαφίζω την γοητεία των ρωμαλέων σωμάτων και των ισχυρών προσωπικοτήτων που φουμάρουν αμέριμνα, ατενίζοντας το άπειρο. Βαρέθηκα τους ήρωες. Τους θεωρώ καθάρματα. Ξέρω πως τα καθάρματα είναι γοητευτικά για αυτό και εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουνε. Είναι πιο γοητευτικά από τα καλά παιδιά. Αλλά δεν νομίζω πια ότι με αφορούν. Μεγάλωσα και κατάλαβα αλλιώς την σημασία των πραγμάτων. Βαρέθηκα λοιπόν τους ήρωες, ναι, με τα μεγαλόστομα λόγια και τις θυσίες. Η θυσία είναι λάθος. Θέλουμε να ζήσουμε.
Και τότε σε βλέπω να περπατάς μπροστά μου μοιάζοντας με πολυσυζητημένο έργο της Αναγέννησης που κανείς ποτέ δεν θα κοπιάρει και ξαφνικά η κόρη του ματιού μου διαστέλλεται μαζί με το σύμπαν και για μία και μόνο στιγμή σκέπτομαι να γίνω Ιφιγένεια. Ξέροντας πως δεν φταίει η Ιφιγένεια για την θυσία. Δεν έχουμε καιρό για ξόδεμα. Όχι.
Έξω το φως συνεχίζεται με μια αίσθηση συντέλειας που δεν διαπιστώνεται, αλλά υπονοείται. Μπερδεύω το μέλλον μου σε αίθουσες γεμάτες τέχνη, εγκαίνια εκθέσεων και ελπιδοφόρες συνεργασίες αλλά η τέχνη δεν είναι λύση. Μια χρυσή φυλακή είναι που σε κάνει σχεδόν άσηπτη. Και ο χρόνος που έρχεται γεννά προσδοκίες, όμως τι γίνεται με εκείνον που φεύγει παίρνοντας τις προσευχές που δεν εισακούστηκαν να πάρει η ευχή, να πάρει; Τον χρόνο που όλο κυνηγάς και σου ξεφύγει; Ίσως κάποτε περάσουμε μια φάση που ο χρόνος θα ακινητοποιηθεί και ίσως αυτό θα ήτανε μια θαυμάσια ιδέα να προβιβαστούμε. Που; Στην σιωπή φυσικά.
Φτωχύναμε λόγω πλούτου. Χάσαμε την ρουτίνα μας. Καιρός να βρούμε τον εαυτό μας