Πανεπιστήμια, ώρα -υπό το- μηδέν. «Σχέδιο Αθηνά», διοικητικοί υπάλληλοι, συγχωνεύσεις, απολύσεις και εξάμηνα. Πολλά εξάμηνα. Από εκείνα που περνούν και χάνονται. Πρόσωπα σκυθρωπά και αγχωμένα. Μυαλά χαμένα μέσα σε ένα κυκεώνα διαφωνιών και απεργιών. Αναβρασμός. Ιδρύματα υπό κατάληψη. Παρατάξεις έτοιμες να αντιμετωπίσουν τον εχθρό - όχι την ημιμάθεια, φυσικά, αλλά τις αντίπαλες πολιτικές ομάδες.
Για την πνευματική ένδεια, ούτε λόγος. Ούτε ράβδος. Εύλογο, όμως. Ο μορφωμένος άνθρωπος γνωρίζει ότι τίποτα δεν λύνεται με τη βία και ο ημιμαθής δεν ξέρει καν ότι πρέπει να παλέψει για αυτήν - και μόνο. Αλήθεια όμως, μήπως μπορεί κάποιος να μου πει τι στο καλό υπάρχει;
Ναι, «ο αγώνας» και ναι, το Πολυτεχνείο. Κι εγώ με αφορμή αυτό, αποφάσισα να γράψω σήμερα αυτό το κομμάτι. Όχι εις μνήμην εκείνων που τότε έπεσαν. Αυτό θα το αφήσω στους υπόλοιπους που θυμούνται μόνο όταν οι άλλοι δεν είναι σε θέση να ξεχάσουν. Νομίζω ότι φτάσαμε σε εκείνο το σημείο που οφείλουμε να καταλάβουμε ότι εκείνοι οι άνθρωποι, τότε, αξιοποιούσαν τον «αγώνα» για να φθάσουν στη «γνώση». Αυτή τη μικρή λεξούλα που έχει καταπατηθεί από αρβύλες και Αllstar. Για αυτήν γράφω σήμερα. Γιατί πρωτίστως αυτήν αγωνίστηκαν να απελευθερώσουν οι φοιτητές το Νοέμβρη του 1973. Και -δεν- τα κατάφεραν.
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Σαράντα. Κι ακόμη δεν έχουμε κατορθώσει να μάθουμε. Μπαίνουμε μέσα στα πανεπιστήμια και βγαίνουμε -αν βγούμε- με μία ζαλάδα. Με μία θολούρα. Με έναν επαγγελματικό αποπροσανατολισμό. Μπαίνουμε με φοιτητική ταυτότητα και βγαίνουμε με πολιτική. Ή μάλλον, με παραταξιακή. Συγνώμη που θα το πω, αλλά μια τρύπα στο νερό έχουμε κάνει. Και, ειλικρινά, παραδέχομαι όλους αυτούς που ενώ μπήκαν σε αυτό τον λαβύρινθο που λέγεται τριτοβάθμια εκπαίδευση, κατόρθωσαν να βγουν έχοντας αποκομίσει κάποια εφόδια από αυτήν. Νομίζω ότι εσείς, κάνετε τους πεσόντες του Πολυτεχνείου υπερήφανους και εμάς, λιγότερο μηδενιστές.
Έχεις πτυχίο; Όλη η κοινωνία σε κοιτάει και σου στρίβει ερωτηματικά το δάχτυλο. Έχεις; Δεν μας ενδιαφέρει τι είναι, αρκεί να το έχεις. Δε μας ενδιαφέρει αν ξέρεις να το ασκείς, αρκεί να γράφει το όνομά σου. Έχεις; Δε μας ενδιαφέρει αν σε αυτόν τον τομέα ήθελες να ειδικευτείς, αρκεί να έχεις να αφιερώσεις σε αυτόν πολλές εργατοώρες. Όποιος από εσάς, αυτό το ονομάζει ελευθερία στη γνώση, τότε, ας μου πει το σημείο όπου, χάνομαι στη μετάφραση. Γιατί έχω χαθεί, το παραδέχομαι. Έχω χαθεί και στον δρόμο. Και στο γραφείο. Και στον καναπέ μου.
Στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου, θα πρέπει να κατατεθούν στεφάνια και στα υπόλοιπα Ιδρύματα. Γιατί όλα πρέπει να πενθούν. Όχι για τους πεσόντες, αλλά για την αποτυχία τους. Γιατί 40 χρόνια μετά, και ακόμα να πετύχουν να εξυψώσουν τη γνώση. Να δημιουργήσουν πνευματικά εφοδιασμένους πολίτες. Το μόνο που ουσιαστικά έχουν πετύχει είναι ότι έγιναν μία μάζα. Μία συμπαγής μάζα που παρασύρει κάθε νέο μυαλό, κάθε νέο στόχο, κάθε νέο όνειρο. Στο Πολυτεχνείο του 1973 νικά η γνώση. Στο Πολυτεχνείο του 2013, καταβαραθρώνεται.