Πάνω από τις νομικές συμφωνίες πρέπει να στέκει η αξία της ανθρώπινης ζωής. Οι ζωές των ανθρώπων, η ζωή των κρατών τους, η κρατική υπόσταση των εθνών είναι πάνω από τα κέρδη των αδίστακτων, διεθνών, τοκογλύφων και τους όποιους καταχρηστικούς όρους [Αντιγραφή και επικόλληση από το ιστολόγιο: Λόγος Παράταιρος]
Εμείς και οι δανειστές μας: μια λογοτεχνική προσέγγιση του θέματος
Ο Σέξπηρ στο βιβλίο του «Ο έμπορος της Βενετίας» μας μεταφέρει στη Βενετία του 16ου αιώνα, όπου ο έμπορος Αντόνιο, θέλοντας να βοηθήσει το φίλο του Μπασάνιο να παντρευτεί μια εύπορη αριστοκράτισσα, δανείζεται χρήματα από τον τοκογλύφο Σάϋλοκ, υπογράφοντας δίχως σκέψη ένα συμβόλαιο με έναν φοβερό όρο: Αν δεν εξοφλήσει εμπρόθεσμα το χρέος του, να έχει ο Σάϋλοκ το δικαίωμα να κόψει ένα κομμάτι κρέας (μίας λίβρας) απ’ το σώμα του.Δυστυχώς όμως , κάποιες συγκυρίες εμποδίζουν τον Αντόνιο να είναι συνεπής. Ο Αντόνιο δεν μπορεί να ξεπληρώσει το χρέος. Ο Σάϋλοκ τότε αποφασίζει να ζητήσει από το Δόγη της Βενετίας την πιστή εφαρμογή του νόμου. Δε δέχεται καμία επιστροφή των χρημάτων εφόσον εξέπνευσε η προθεσμία. Απαιτεί να καταβληθεί αμέσως το χρέος… μια λίβρα κρέας από το σώμα του Αντόνιο!
Το έργο αυτό του Σαίξπηρ είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ για τη σημερινή υπερχρεωμένη Ελλάδα, εφόσον στις παραγράφους της δανειακής σύμβασης που υπεγράφη «κρύβεται» ο ίδιος απεχθής όρος. Η χώρα παραιτείται της κυριαρχίας της επί της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της.Οι δανειστές μας απαίτησαν και πέτυχαν, δυστυχώς δίχως αντίσταση ή καμιά διαπραγμάτευση, να ισχύσει σ’ αυτή την επαχθέστατη δανειακή σύμβαση το αγγλικό δίκαιο.Δίκαιο το οποίο παραπέμπει ευθέως στον χαρακτήρα του Σάϋλοκ (αν δεν έχει λεφτά ο δανειολήπτης ας δώσει μια λίβρα κρέας από το σώμα του στον δανειστή), και εν προκειμένω στους αδίστακτους δανειστές μας, οι οποίοι πέτυχαν να δεσμεύσουν την Ελλάδα να καταβάλλει κομμάτι της εθνικής της κυριαρχίας και δημόσια περιουσιακά στοιχεία και υποδομές, να της παίρνουν δηλαδή, σαν άλλοι “Σάϋλοκ ”, μια λίβρα κρέας από το “σώμα” της, στην περίπτωση που αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη της…
Κάτι τέτοιο όμως, εκτός από απάνθρωπο είναι και αντίθετο προς τη διεθνή συνθήκη της Βιέννης που επιβάλλει να προηγούνται οι ανάγκες του λαού των απαιτήσεων των δανειστών.Μια μοναδική στην ιστορία συνθήκη η οποία έδωσε σε επίπεδο διεθνούς δικαίου μια απάντηση στο θέμα της τοκογλυφίας και στο δίλημμα ανάμεσα στην τήρηση του γράμματος του νόμου ή της ουσίας του δικαίου, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το πραγματεύεται ο Σαίξπηρ στον «Έμπορο της Βενετίας»: Πάνω από τις νομικές συμφωνίες πρέπει να στέκει η αξία της ανθρώπινης ζωής. Οι ζωές των ανθρώπων, η ζωή των κρατών τους, η κρατική υπόσταση των εθνών είναι πάνω από τα κέρδη των αδίστακτων, διεθνών, τοκογλύφων και τους όποιους καταχρηστικούς όρους.
Και τώρα, όπως και κάθε εποχή μοιάζει να θέλει να έχει τον δικό της «Έμπορο της Βενετίας». Όσο βίαιος και τολμηρός στάθηκε ο Σέξπηρ αντανακλώντας το βίωμα της εποχής του άλλο τόσο βίαιοι παραμένουν στους αιώνες οι αναίσχυντοι «έμποροι των εθνών».
2. «Ζητείται Πανούργος!»….
Σε κάποιο σημείο του έργoυ του Φρ. Ραμπελαί «Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ» (πρώτο μισό του 16ου αιώνα), ο Πανούργος συζητά με τον Πανταγκρυέλ…
«Ρωτά ο Πανταγκρυέλ τον Πανούργο:
-Πότε θα ξοφλήσεις τα χρέη σου;
-Στις ελληνικές καλένδες, του απαντά.
Και συνεχίζει:
-Αν είσαι χρεωμένος, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα προσεύχεται για σένα στο θεό να σου χαρίζει πολύχρονη, ευλογημένη και ευδαίμονα ζωή. Πάντα θα μιλάει με τα καλύτερα λόγια για σένα σε κάθε συντροφιά. Παλιότερα, στη χώρα των Γαλατών, οι υπηρέτες, οι σκλάβοι και οι δουλοπάροικοι ρίχνονταν στην πυρά όταν πέθαιναν τα αφεντικά τους. Γιʼ αυτό ικέτευαν αδιάκοπα το μεγάλο θεό Ερμή και τον Πλούτωνα να χαρίσουν στα αφεντικά υγεία και μακροζωία. Για τον ίδιο λόγο τους συμπεριφέρονταν καλά και τους υπηρετούσαν πιστά. Έτσι, θα ζούσαν κιʼ αυτοί ως τη μέρα του θανάτου τους. Πίστεψέ με, συνεχίζει ο Πανούργος, οι πιστωτές σου λοιπόν με αφοσίωση θα προσευχηθούν ένθερμα στον παντοδύναμο να μακροημερεύσεις και δεν φοβούνται τίποτε περισσότερο από το θάνατό σου, γιατί λατρεύουν πιο πολύ το χρήμα που εισπράττουν από την ίδια τους τη ζωή».
Σε ό, τι αφορά την Ελλάδα τώρα…
Έχουμε, βέβαια, ανάγκη εμείς τους ληστές- δανειστές μας, αλλά πολύ μεγαλύτερη ανάγκη έχουν αυτοί εμάς…Γιατί, αν αφήσουν το πειραματόζωο ν’ “αποβιώσει”, τότε θα χάσουν κι αυτοί τα λεφτά τους, και εκτός αυτού υπάρχει και ο μεγάλος κίνδυνος του οικονομικού «ντόμινο», το οποίο μπορεί να αποβεί μοιραίο για την τύχη ολόκληρης της Ευρωζώνης…
Ζητείται, λοιπόν, Έλληνας πολιτικός «Πανούργος»…
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της google, ένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα». Σήμερα αντέγραψα από το ΛΟΓΟ ΠΑΡΑΤΑΙΡΟ!]
