Τα τυφλά παιδιά που γυρνούν μες στις πλατείες, τα τυφλά παιδιά με την οξυμένη ακοή που στρέφουν τα άδεια βλέμματα προς τους θορύβους και όλο γυρνούν μες σε τούτο τον κόσμο των ήχων, μιλώ για τις κραυγές, τις απελπισίες
(με ΚΛΙΚ στην εικόνα μετάβαση στην αρχική ΠΗΓΗ αυτής της ανάρτησης)
Τα τυφλά παιδιά τα αγαπώ γιατί βαδίζουν με τις καρδιές στα χέρια, γιατί οδοιπορούν με μια μεγάλη αγωνία, μισό φεγγάρι τροχισμένη η αγωνία τους, καιόμενη αποθήκη και φασαρία από τις πιάτσες και τα σινιάλα στους σταθμούς των ανεφοδιασμών που είναι μονάχα πολλές, σκονισμένες γωνιές στην άκρη του κόσμου. Απόψε πεθαίνουν τα τυφλά παιδιά και μέσα από τα στόματά τους πηγάζουν όλα τα τοπία που δεν είδαν, οι γυναίκες που αγαπήθηκαν δίχως όψη και η τοπογραφία των λειμώνων και τα τυφλά παιδιά πεθαίνουν γατζωμένα από τους ανεμοδείκτες και τα τυφλά παιδιά που αισθάνονται κάτι από το φως και δεν μιλούν ποτέ για θάνατο, γιατί με τόσο σκοτάδι μες στα στόματά τους δεν έχουν λόγο, δεν έχουν κανέναν λόγο να τρέμουν το θάνατο και τον ύπνο. Γυρνούν με τους ανεμοδείκτες τις δύσκολες μέρες του χειμώνα, πάνω από ξενοδοχεία, περιστρεφόμενες διαφημιστικές εταιρειών πετρελαιοειδών, όπως στις αμερικανικές ερήμους και αρχαίους στύλους, εισόδους για εκείνους που έρχονται από το βάθος της ανατολής. Αν βρεθείς κοντά στα τυφλά παιδιά την ώρα που τρομάζουν πολύ θα δεις που μιλούν για τα ανθισμένα αυτοκίνητα, με τις ρίζες στα μεγάλα βάθη, στα τσιμέντα που ασχήμυναν τα πρωινά μας, θα δεις που ξέρουν για τους καινούριους ανθρώπους, θα δεις που τους φαντάζονται με σκάφανδρα καταβύθισης, λιωμένους με στην τόση λύπη των σχεδίων τους. Και έπειτα τα τυφλά παιδιά τραγούδησαν έναν όμορφο σκοπό και νόμισε το πλήθος πως από ώρα σε ώρα θα φανούν οι ποταμίσιες βάρκες, φορτωμένες με εποίκους και ψηλές λαμπάδες και μια θέληση αδιάκοπη για τον νέο κόσμο. Θα προσαράξουν, λένε τα τυφλά παιδιά, οι βάρκες εκείνες στις κρυμμένες ακτές του ποταμού Ηριδανού. Σαν άλλοτε. Εξ αρχής.
[ΠΗΓΗ: Απόστολος Θηβαίος, Να φτάσεις ξανά – στον Δημήτρη Δημητριάδη]
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της google, ένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα». Διπλό ΚΛΙΚ στην εικόνα για μετάβαση στην ΠΗΓΗ αυτής της ανάρτησης