Τo σπίτι ήταν μεγάλο και άδειο, και είχε πολλά πολλά παράθυρα. Κανείς δεν ζούσε μέσα του, γιατί βρισκόταν στην κορφή ενός ψηλού λόφου, μακριά απ’ όλα. Δεν είχε κανέναν για παρέα κι έτσι περνούσε τη μέρα του παίζοντας με το χάραμα, κουβεντιάζοντας με το ηλιοβασίλεμα και λέγοντας τα μυστικά του στο σούρουπο. [Αντιγραφή και επικόλληση από το ιστολόγιο: Πανδοχείο –με ΚΛΙΚ εδώ]
Στην ομορφότερη ιστορία της παραμυθένιας τετράδας του ονειροπαρμένου ποιητή ένα σπίτι ζει τη μοναξιά του,εκφράζει τα συναισθήματά του, φιλοξενεί υποδειγματικά ένα πουλί και σε μια εξαιρετική στιγμή σιωπά τρομαγμένο από τους θορυβώδεις και αγενείς εισβολείς μιας νύχτας αλλά τους αποδιώχνει προτού ευτυχώς τους αποδιώξει οριστικά. Το σπίτι που έφαγε κουνουπόπιτα αποτελεί ένα από τα τρία παραμύθια που έγραψε για την κόρη του Νάνσι ο Έντουαρντ Έστλιν Κάμμινγκς (Edward Estlin Cummings, 1894-1962), από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ποιητές του 20ού αιώνα.
Η ακριβής χρονολογίας συγγραφής τους δεν είναι γνωστή, τοποθετείται όμως ανάμεσα στο 1919, έτος γέννησης της Νάνσι, και το 1924, όταν το ζεύγος χώρισε και η πεντάχρονη ακολούθησε τη μητέρα της στο Δουβλίνο. Ο Κάμμινγκς θα συναντούσε ξανά την κόρη του ύστερα από είκοσι δύο χρόνια. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόταν ο ποιητής ξαναδιαβάζοντάς το μετά τον αποχωρισμό τους, πώς θα ένοιωθε το κορίτσι, ποιες λεπτεπίλεπτες ισορροπίες καταρρέουν και θρυμματίζουν τις νομιζόμενες ως αιώνιες οικογενειακές σχέσεις. Ίσως θα έπρεπε να παρηγορούμαστε με τη σκέψη πως η ίδια λογοτεχνία που «απέμεινε» από τον σκληρό χωρισμό, η ίδια ήρθε και να εκφράσει την χαρά της επανασύνδεσης, καθώς τότε ο ποιητής έγραψε ένα ακόμα παραμύθι, αυτή τη φορά για τον γιο της Νάνσι, τον εγγονό του.
Ο γέρος που έλεγε γιατί, είναι, σύμφωνα με τους ανθρώπους της πρώτης ιστορίας, υπεύθυνος για όλα τα προβλήματά τους,κι έτσι αποφασίζουν να απευθυνθούν στο ξωτικό ενός μακρινού αστεριού. Εκείνο απολαμβάνει την ζωή του ανάμεσα σε γεύματα με αστροπέταλα και αερολούλουδα, νυχτερινά όνειρα για ουράνια τόξα, μ’ ένα πιάτο φως στο ένα χέρι κι ένα ποτήρι σιωπή στο άλλο. Πώς θα αντιδράσει όταν γεμίσει ο κήπος του πυραμίδες με έγνοιες; Ο ελέφαντας κι η πεταλούδα γίνονται φίλοι παρά τις αμέτρητες διαφορές τους, όπως και το σπίτι που έφαγε κουνουπόπιτα μ’ ένα πουλί, μοιραζόμενοι με χαρά την μοναχική τους ζωή, ενώ ένα κορίτσι που το έλεγαν Εγώ συναντά τον εαυτό του, μαθαίνοντας πρώτα απ’ όλα να κάνει παρέα μαζί του. Τα κείμενα των τεσσάρων αυτών παραμυθιών διανθίζονται ειδικά στην ελληνική από τα εικονογραφήματα του Πάολο Γκέτσι· τα πολύχρωμα σχέδιά του θυμίζουν την δική του εικονογράφηση για τον Μικρό Πρίγκιπα, τα γραμμικά σχέδια του Μιρό και, κυρίως, ιχνογραφίες της πιο ευφάνταστης παιδικής ηλικίας.
Η απλούστατη εκφραστικότητα του Κάμμινγκς συνδυάζεται με την ξέχειλη ποιητική του αίσθηση και η λιτή διήγηση με διακριτικούς συμβολισμούς και καλοκρυμμένη τροφή για σκέψη.Σε κάθε περίπτωση στις ιστορίες υμνούνται με τις πιο απλές λέξεις οι ζωντανοί οργανισμοί όλου του κόσμου αλλά και η έμπνευσή για ατέλειωτη συνέχιση των ιστοριών στο παιδικό μυαλό οποιουδήποτε αναγνώστη. Και όσο κι αν ο προορισμός των ιστοριών αυτών και ο αποχωρισμός των δυο «συμβαλλόμενων» αποτελεί εξωκειμενικό στοιχείο, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως, και εδώ, η λογοτεχνία αποτέλεσε την μοναδική επικοινωνία τους.
Κι ήταν βέβαια κι η νύχτα· αλλά στη νύχτα άρεσε να ταξιδεύει, όλο να ταξιδεύει ανάμεσα σ’ εκείνα τα φωτεινά κι ευγενικά λουλούδια που εσύ κι εγώ τα λέμε «αστέρια» γιατί δεν ξέρουμε τι είναι αλήθεια.
[Σ’ αυτό το ιστολόγιο αντιγράφω και επικολλώ μία ανάρτηση κάθε φορά, απ’ αυτές που τυχαία «συναντώ» στη μεταμεσονύχτια βόλτα στα ιστολόγια που παρακολουθώ έτσι όπως τα φέρνει στο e-προσκήνιο η μηχανή αναζήτησης της google, ένα πρόσχημα κι αυτό να φέρομαι στη Σιωπή «όπως η βροχή στους τσίγκους, ρυθμικά με ανωτερότητα». Σήμερα αντέγραψα από το ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ με κλικ εδώ!]